दशैंको भेंडा , भगवान र म मान्छे

सँधै सँधै
आँखामा
मृत्युको त्रासदी बोकेर
निरिह भेडाहरुमेरो टोलसम्म आईपुगे
चुपचाप चुपचाप
गर्धनमा खुकुरीको छप्को महसुस गर्दै
अज्ञानी भेडा
मेरो आँगनसम्म आईपुगे
बोलेनन
उनिहरु एक शब्द बिद्रोहको
लेखेन
उसले कविता आफ्नै मृत्युको
मैले
आँगनमा भगवान डाकेँ
र
शक्तिको पूजा गर्दैछु भनेर
भेडा
पर्सिएँ भगवानकै मुखेञ्जी
भेडाझैं
भगवान वाल्ल परिरहे
टोलाएर
उत्तर आधुनिक समयमा
भगवानको
बोली ठ्याप्पै हराईसकेर
विचलित विचलित
भगवान डराए म मान्छेदेखि
र
टुल्टुल्ती
हेरिमात्रै रहे
भगवान सामु
जब मैले खुँडा उठाएं
भेडा भगवान भएर बोल्यो ,
'हे ! मनुश्य
तिमी आफ्ना सामर्थ्यले
भगवानलाई
वशमा पार्न सक्छौ
तर म
आज मुक्त हुँदैछु
तिमी मान्छेहरुको कु-कृत्यबाट
आईन्दा म
मान्छेहरुबाट पशु भनिन्न
तर तिमी पशुहरु
सँधै मान्छे नै रहनेछौ
खुँडा चल्यो
भगवानलाई मैले
रगतको लोभ देखाएँ
भगवानले तर
मेरो लोभ देखे
र रगतको एक एक सिर्का
मेरै लागी छाडेर
भगवान लुरुलुरु फर्किए
मेरो टोलसम्म ल्याईएको भेडा झैं
मेरो आँगनसम्म घिच्याईएको भेडा झैं
चुपचाप चुपचाप
र म मान्छे
भगवानको पर्वाह नगरी
दशैंमा ब्यस्त भएं ।